Hi! Ik ben Janette
Wat onwijs leuk dat je nieuwsgierig naar me bent! Ik deel graag mijn verhaal met je. Op een open en eerlijke manier. Recht vanuit mijn hart. Misschien herken je er iets van jezelf in. Misschien geeft het je precies wat je nodig hebt. En wie weet mag ik je een stukje helpen op jouw weg terug naar jezelf.
Hoe mijn reis me naar jouw pad leidde
HOE LANG HEB JE? ;-) IK BEN INMIDDELS 44 JAAR EN BESEF NU DAT ALLES WAT ER IN MIJN LEVEN IS GEBEURD, ALLES WAT IK HEB GEMANIFESTEERD, DE MENSEN DIE IK HEB ONTMOET, DE OPLEIDINGEN DIE IK HEB GEVOLGD, HET WERK DAT IK HEB GEDAAN, ME PRECIES HEEFT GELEID NAAR WIE IK NU BEN EN WAT IK HIER TE DOEN HEB. DAAR BEN IK VAN OVERTUIGD.
Al mijn hele leven ben ik op zoek naar een soort van ultieme vrijheid. Ik dacht dat dat ‘m zat in geen vaste baan, freelance werken, niet trouwen, genoeg geld op mijn rekening en kunnen kopen wat ik wilde. En ja, dat voelde vrij, maar toch bleef er iets missen.
Ik had alles: twee lieve en gezonde kids, een droomhuis en de ruimte en middelen om te leven zoals ik wilde. Een goede baan en een fijne relatie. Toch klopte er iets niet. De baan werd saai en gaf me geen uitdaging meer. Mijn relatie stond voor mijn gevoel al een tijdje stil. Ons cirkeltje was rond. Als geliefden dan. Niet als vrienden en ouders.
Er kwam een ontmoeting op mijn pad. Eentje die alles in mij spiegelde. Mijn mooiste kanten, maar ook de delen die ik liever wegstopte, omdat ze ongemakkelijk of pijnlijk waren. Misschien heb je er nog nooit van gehoord of klinkt het ‘zweverig’, en dat is helemaal oké, maar ik wil er toch open en eerlijk over zijn: ik ontmoette mijn tweelingziel.
Vanaf dat moment begon mijn transformatie, een versneld spiritueel ontwaken. Niets kon meer zo blijven als dat het was. Ik kwam mezelf keer op keer tegen en opende letterlijk en figuurlijk. Er waren best wel wat diepe dalen, maar daar wist ik gelukkig steeds beter mee om te gaan. Juist omdat ik leerde dat na zo’n dieptepunt er onwijze groei kwam. Er kwamen mooie inzichten, leerzame lessen en ik voelde me steeds lichter worden.
Ik begon mijn waarheid weer te spreken, leerde mezelf vertrouwen en zag mijn gevoeligheid niet langer als zwakte, maar als kracht. Ik leerde voor mezelf te kiezen en van mezelf te houden, écht te houden, waardoor mijn hart zich verder opende. Zo ontdekte ik mijn gave om energie te voelen en door te geven. Mijn kijk op de wereld veranderde, mijn intuïtie werd scherper, en ik begon dingen te voelen en zien die anderen vaak niet opmerken.
Op dit moment is mijn financiële situatie misschien wel de minst comfortabele ooit, maar ik voel me gek genoeg rijker dan ooit. De vrijheid waar ik naar zocht, zit niet in wat je wel of niet hebt, maar in jezelf durven zijn, ongeacht wat anderen denken. In het vertrouwen dat alles wat op je pad komt je helpt groeien, en dat je alles aankunt.
Ik weet nu wat ik hier kom doen: jou helpen herinneren wie je echt bent. Je weer laten voelen dat je heel bent. Compleet. Dat je van jezelf mag houden, mag leven vanuit je hart en mag kiezen voor wat je diep vanbinnen verlangt. En dat alles vanuit zachtheid. Dat ben jij waard. Dat zijn we allemaal waard. Ik geloof dat als we allemaal die beweging maken, de wereld vanzelf lichter en mooier wordt. Het begint altijd bij jezelf.
Van lief, vrolijk en gevoelig, naar bang, teruggetrokken en onzeker
HET BEGIN VAN HET VERGETEN
Ik was een vrolijk en gevoelig meisje. Lief, zorgzaam en een groot hart voor alles om me heen. Ik was dol op roze, dieren en de Troetelbeertjes. Wie kent ze niet ;-) Alles wat zacht en liefdevol was, vond ik geweldig.
Maar ik was ook bang. Bang om te leren zwemmen en fietsen, naar school gaan, drukte en het donker. Gelukkig had ik een oudere zus waaraan ik me kon optrekken. We speelden graag met elkaar en hadden veel lol.
Toen mijn ouders rond mijn 8e uit elkaar gingen, veranderde er veel. De scheiding was niet makkelijk. Er was veel ruzie en verdriet. Mijn moeder nam ons mee naar Lisse, het contact met mijn vader verwaterde en ergens onderweg begon ik mezelf te verstoppen. Letterlijk en figuurlijk.
Ik was veel op mijn kamer en leerde mezelf om ‘veilig’ te zijn. Door niet tot last te zijn, mijn emoties in te houden, mijn behoeften te negeren. Mijn moeder had al genoeg zorgen, dus ik hield me vaak stil. Ik werd daardoor denk wat bozig en nukkig.
Ik kijk wel heel liefdevol terug. Mijn moeder, zus en ik hadden het heel fijn samen. Alleen ik leerde me aanpassen. In mijn puberteit ging dat verder: geen grenzen aangeven, geen ruimte innemen. Alles om de ander maar niet tot last te zijn.
Langzaam raakte ik steeds verder verwijderd van wie ik eigenlijk ben. Alsof ik vergat wat er vanbinnen al die tijd al was.
JUIST DE GROTE MOMENTEN IN HET LEVEN LATEN JE ZIEN WAT ECHT BELANGRIJK IS. ZE BRENGEN JE TERUG NAAR JEZELF. NAAR WIE JE BENT. MOMENTEN DIE MOOI, SPANNEND, MAAR OOK VERDRIETIG ZIJN.
Grote momenten, grote bewegingen
ZETJES TERUG NAAR MEZELF
Na jarenlang mezelf te hebben aangepast en stilgehouden, begon ik in bepaalde fases van mijn leven weer stapjes naar buiten te zetten. Momenten die me uitdaagden, wakker schudden en die me juist daardoor weer dichter bij mezelf brachten.
Bij mij waren dat de echt grote momenten: het besluit om te gaan freelancen, het volgen van de opleiding interieurdesign waar ik altijd al van droomde, het overlijden van mijn moeder toen ik 27 was, de droomverbouwing van een oud woonwinkelpand en de geboorte van mijn kinderen.
Het waren niet altijd makkelijke keuzes of periodes, maar juist daardoor voelde ik hoe belangrijk het is om te luisteren naar mijn hart. Deze momenten gaven me kracht, zelfstandigheid en het vertrouwen dat spannende keuzes vaak precies de juiste zijn.
Ze openden ook mijn hart weer. Door het overlijden van mijn moeder mochten emoties er weer zijn. De geboorte van mijn kinderen maakte me zachter, kwetsbaarder én sterker. Beide ervaringen brachten me stap voor stap weer dichter bij mezelf.
NIET LANGER STIL
Communicatie als rode draad
Communicatie is altijd een rode draad in mijn leven geweest. Juist omdat ik het zó heb moeten terugvinden. Als kind leerde ik mezelf mijn stem in te houden. Letterlijk en figuurlijk. Ik sprak te hard, te enthousiast of te kinderlijk. Tenminste, dat werd me verteld. Tegelijkertijd wilde ik niemand tot last zijn. Ik voelde al genoeg, dus ik paste me aan. Ik hield mijn mond, kroop naar binnen en probeerde vooral niet op te vallen.
Toch bleef communicatie trekken. Ik koos de studie Interculturele Communicatie, geïnspireerd door mijn zus. Maar al snel merkte ik dat ik iets miste. Het creatieve, het visuele. Dus volgden er meer opleidingen in de reclame, media & design en styling & conceptontwikkeling. Alles wat ik leerde, bracht me een stukje dichter bij mezelf. Ik was mezelf eigenlijk soort van aan het vormgeven.
Inmiddels werk ik al bijna 20 jaar als freelance communicatieadviseur. Een rol waarin ik lang vooral voor anderen sprak via campagnes, strategie, teksten. Wat ík echt wilde zeggen, hield ik meestal voor me. Tot ik dat niet meer deed en mijn stem terugvond. En wat ben ik dankbaar dat ik die nu mag gebruiken, in woorden, beelden én energie.
Want dat is de nieuwste laag: energetische communicatie. Voelen wat er speelt voorbij woorden. Aanvoelen wat iemand écht bedoelt en wat niet wordt gezegd. Alles wat ik tot nu toe heb geleerd en al in me zat, heeft me voorbereid om dit werk te kunnen en mogen doen. En het mooiste? Ik mag hier mensen mee helpen en raak hier nooit op uitgeleerd.
Van niets iets maken,
vind ik magisch
ALTIJD IETS MET MIJN HANDEN DOEN
Als kind zat ik al naast mijn moeder achter de naaimachine. Zij maakte kleding. Ik maakte kussenhoesjes voor op mijn kamer. Mijn eigen veilige plek. Vanaf dat moment ben ik nooit gestopt met dingen maken. Vooral voor interieur. Het creëren van een warme sfeer is altijd een passie van mij geweest.
Ik maakte vaak grapjes over dat alles wat ik met mijn handen doe altijd lukt. En eigenlijk is dat ook zo. Dingen maken is altijd een van de weinige dingen geweest waar ik me echt zelfverzekerd over voelde.
Later kwamen er andere vormen: een eigen woonwinkelpand verbouwen, leren tassen maken en verkopen, stylingprojecten en nu tuften. Steeds opnieuw voelt het magisch om van niets iets te maken. Alsof ik iets van mezelf in de wereld zet dat er nog niet is.
Toen energetische healing op mijn pad kwam, vond ik dat best spannend. Ik maakte me druk om wat anderen ervan zouden vinden. Maar ik was vooral ontzettend nieuwsgierig en wilde er alles over leren.
Ik ben het zelf gaan ontdekken, door het gewoon te doen. Er is een diep vertrouwen in mij, een weten dat het al in me zit en dat er steeds meer naar boven komt. Dat het geen grapje was: als ik iets met mijn handen doe, dan kan ik het ook. En daar mag ik op vertrouwen.
Ik weet inmiddels dat het er altijd al was.
Bij healing werk ik ook met mijn handen, mijn aandacht en mijn energie. Ik breng iets in beweging en help iets nieuws ontstaan. Niet tastbaar misschien, maar wel voelbaar. En voor mij steeds zichtbaarder en magischer dan ooit.
Als ik terugkijk op mijn leven zie ik hoe alles me hier naartoe heeft geleid. Alsof ik steeds een nieuwe vorm leerde en daarmee ook mezelf om uiteindelijk bij de essentie uit te komen.
Voor mij is het creatieve proces de kern van ons bestaan. We zijn hier om te creëren. Een leven vorm te geven dat echt bij ons past. De wereld een stukje mooier te maken en achter te laten.
Samenwonen met je ex - en toch apart
ALS JE RELATIE STOPT
Mijn ouders gingen uit elkaar met ruzie, onbegrip en zonder goed contact. Ik heb me altijd voorgenomen om te laten zien hoe het ook kan. Daar bedoelde ik eigenlijk mee: ‘altijd bij elkaar blijven’.
Ik had mezelf de overtuiging opgelegd dat uit elkaar gaan het ergste was dat je kon doen. Voor je kinderen en voor elkaar. Voor mij voelde dat als kind ook zo. Ik voelde en zag zoveel verdriet en boosheid. Maar het liep anders.
Een paar jaar geleden besloten Michiel en ik om uit elkaar te gaan. En tóch wonen we nog samen. In hetzelfde huis, met onze kinderen, maar wel ieder in een eigen appartement. We zijn geen geliefden meer, maar wel een sterk team. Hele goede vrienden en bovenal: ouders. En dat voelt voor nu helemaal kloppend.
Ik schaamde me hier in eerste instantie heel erg voor. Voelde me ontzettend schuldig naar alles en iedereen. En ik vond het extreem moeilijk om te vertellen, want wat zouden anderen daar wel niet van vinden.
Er zat iets diep in mij dat ik het goed moest doen. Maar ja, wat is goed?
Waar het eerst als falen voelde, besef ik me inmiddels dat we het juist heel goed doen. En voel ik me trots op wat we samen hebben opgebouwd. Dat we elkaar het allerbeste gunnen. Dat we kunnen praten, lachen, elkaar steunen en er allebei kunnen zijn voor onze kinderen, zonder strijd.
Het was en is niet altijd makkelijk en soms ook best wel verwarrend. We hebben geen voorbeeld. En samenwonen terwijl je uit elkaar gaat, haalt alles naar boven wat er nog in je zit: verdriet, schaamte, oude pijn. Maar dat is precies waar groei zit.
Wij doen het dus anders. En het kan ook anders. Als je je hart volgt en elkaar het beste gunt, wordt uiteindelijk iedereen daar beter van. Dat weet ik zeker. Ook als het niet gaat zoals het ‘hoort’. Misschien juist dan.
DEZE ONTMOETING ZETTE ALLES IN BEWEGING. HET VOELDE ALSOF ER INEENS EEN SPOTLIGHT VIEL OP ALLES WAT IK JAREN HAD WEGGESTOPT. MIJN ANGSTEN, PIJN EN BESCHERMINGSMECHANISMEN KWAMEN ALLEMAAL NAAR BOVEN.
Ontmoeting met mijn tweelingziel
KATALYSATOR VOOR MIJN GROEI
Het is moeilijk uit te leggen aan mensen die dit nooit hebben meegemaakt. Misschien denk je: waar heeft zij het over? Maar als je in hetzelfde proces zit, dan weet je precies wat ik bedoel. Het is geen makkelijk pad. Het is intens, verwarrend en tegelijkertijd ontzettend helend. Deze verbinding hield me een spiegel voor zoals niemand dat eerder heeft gedaan. En doet dat nog steeds.
Deze ontmoeting was niet alleen met de ander, maar vooral met mezelf. Ik ben mezelf tegengekomen. Het heeft me wakker geschud, teruggebracht naar mijn hart en mijn gevoeligheid opnieuw tot leven gewekt. Stap voor stap ben ik dichter bij mijn essentie gekomen. En daarmee ook bij het (her)ontdekken van mijn heldere gaven. Daar ben ik echt zo onwijs dankbaar voor.
Het liet en laat me niet alleen voelen wie ik werkelijk ben, maar heeft me ook wakker gemaakt in mijn kracht om mezelf opnieuw uit te vinden. Vanuit mijn kern. Mijn hart. En dát is waar echte creatie begint.
HELDERE GAVEN
Gevoeligheid als kracht
Als kind voelde ik al veel. De sfeer in huis, wat mensen dachten maar niet zeiden, de pijn van anderen. Na de scheiding van mijn ouders werd dat alleen maar sterker. Ik vond het vooral veel en soms ook eng.
Een ervaring zal ik nooit vergeten: ik lag ‘s avonds in bed en zag een donkere gestalte in mijn deuropening. Niemand hoorde me toen ik riep. Ik was heel bang en kroop snel onder de dekens. Ik denk dat ik op dat moment iets afsloot.
Mijn gevoeligheid bleef, maar ik verstopte het. Ik wilde niet ‘anders’ zijn of heel ‘soft’ gevonden worden. Pas de laatste jaren ben ik me gaan herinneren wat er altijd al in mij zat: mijn intuïtie en heldere gaven.
Het begon subtiel. Beelden, gevoelens en voorspellende dromen. Dat vond ik zelf niet heel bijzonder. Tot ik op een nacht opeens wakker werd door een stroom van energie in mijn handen en beelden die doorkwamen. Sindsdien opent het zich steeds verder.
Tijdens healingsessies zie ik vaak symbolen of situaties die iets vertellen over wat er speelt. Elk energiepunt vertelt zijn eigen verhaal. Het ontstaat vanzelf wanneer ik afstem op de energie. Als ik stil word en me verbind.
Mijn intuïtie groeit met mij mee, en ik voel dat het precies zo bedoeld is. Mijn intuïtieve gaven blijven zich verdiepen, stap voor stap. Elke sessie opent weer een nieuw stukje, voor jou én voor mij.
EN NU
Steeds meer mezelf
Ik leef zoveel mogelijk in het nu. Ik voel dat dát is waar het allemaal gebeurt, waar je mag zijn, voelen en genieten. Ik ben ontzettend dankbaar voor wie ik was, wie ik nu ben en wie ik nog mag worden. Ik voel me rijker dan ooit. Niet door wat ik bezit, maar omdat ik eindelijk de vrijheid heb gevonden waar ik altijd naar zocht. Niet in geld of ‘geen vaste baan’, maar in: mijn waarheid durven spreken, mezelf vertrouwen, van mezelf houden en volledig mezelf durven zijn. Voor mij is dat echte vrijheid. En dat gun ik jou ook.
Ik blijf groeien, ontdekken en creëren, want ik geloof dat het een voorrecht is om hier op aarde jezelf te mogen herinneren. Alles wat ik tot nu toe heb gedaan, heb ik zelf gecreëerd. En dat blijf ik doen. Alleen nu met een ander bewustzijn. Een zachter hart. Een helderder gevoel. Met mijn eigen pure energie. Ik voel me compleet. Er hoeft niets meer opgevuld te worden. Wat er nog komt, is een aanvulling.
En eerlijk? Ik leer elke dag hoe ik nóg meer mezelf mag zijn en ik denk dat dat ook precies is wat het leven is: steeds iets meer thuiskomen in wie je bent. Ik weet in ieder geval dat ik nooit uitgeleerd zal raken. Ik ben veels te nieuwsgierig naar wie er nog meer in me zit en wat ik allemaal nog ga creëren. Niet vanuit tekort of om mezelf te fixen, maar vanuit verwondering en liefde.
En weet je? Door het schrijven van dit verhaal, wat best een hele klus was, heb ik ook weer zoveel over mezelf geleerd. Nog meer herinnerd wie ik ben. Er is geen eindpunt. Je bent altijd al heel. Je hoeft het je alleen nog te herinneren.